Ondanks het tekort aan vrije dagen en potentiele medereizigers boekte ik het moment dat het speelschema bekend gemaakt werd een retourticket naar Manchester. Bijna alle Europese uitwedstrijden sla ik de laatste jaren over. Maar Engeland niet, dáár moet ik als zelfverklaard Anglofiel heen.
Gelukkig boekten Jan en Kees ook een vlucht. Die gingen zelfs een dag na de teleurstellende wedstrijd tegen VVV al op pad om een wedstrijd op Elland Road te bekijken met Chris. Dezelfde Chris die ook kaartjes voor ons geregeld had want met onze uitkaart hadden we weer eens naast de pot gepist.
Datzelfde gold voor nog zo’n 2000 Feyenoorders en de inventiviteit van Het Legioen deed zijn ding. Overal in het stadion zaten ze net zoals een jaar eerder bij die andere club in Manchester. Over een ding had ik niet nagedacht, en dat was het tijdstip waarop de eerste metro’s zouden rijden richting Rotterdam CS. Hoe dat allemaal afliep leest u hieronder.
Manchester (UK). 21 november 2017. Manchester City – Feyenoord 1-0. UEFA Champions League.
Omdat de metro mij niet zo vroeg naar Rotterdam CS zou brengen bedacht ik een list. Waarom niet met de Vespa richting Schiphol?
Gratis parkeren onder de toren.
Het voordeel van de vroege vlucht was wel dat deze gewoon vertrok. Later op de dag was er veel gedoe omtrent vluchten. Krap een uur later was ik op het vliegveld van Manchester om daar precies op tijd de trein richting het centrum te halen.
Wellington. Die van die beef.
James Watt, vond ondere andere het kopieerapparaat uit.
De XTRA-versie is zonder suiker. Dat is geen overbodige luxe als je weet dat je na een flesje van de normale variant al 29% van je suikerinname voor de hele dag hebt. En er moest natuurlijk plek gehouden worden voor het ontbijt.
Manchester is vol met gave streetart.
Zoals dit.
En dit.
Op weg naar onze slaapplek kwam ik Feyenoord O19 tegen. Met o.a. Arnold Scholten als coach.
En Ulli!
Onze slaapplek. Zag het er overdag al troosteloos uit, in de avonduren was het ronduit verdacht wat er allemaal rondom de ingang van onze AirBnb plaatsvond. Er stond een duister figuur op de wacht en er bleven maar vrouwen naar binnen en naar buiten gaan. Schimmig geheel.
De kamer zelf, 60 pond voor 4 man, was niks mis mee. Maar die straat, geweldig man.
Shambles square was weer afgeladen vol. Leuk om even te zijn maar vijf pond voor een pint is mij iets teveel.
De four horsemen.
Leon en Tineke ook van de partij.
Mooi voor twee biertjes maar nu weer verder.
Briljant pand. Die letters ook.
Tijd voor pints in The Lower Turks Head. Mooie pub.
De Feyenoord-tocht konden we mooi voorbij zien komen. Wij bestelden nog een pint en sloegen heel verstandig het avondeten weer eens over.
En hoopten op een cadeau van Saint Class en Black Pete.
Lege glazen, op naar het Etihad.
Paul Bosvelt, als oud-speler van beide clubs, werd geinterviewd.
Engels weer.
Even zoeken naar de juiste ingang.
Het Etihad.
San Siro-achtige opgang.
Een vegan-pie. Geen Chicken-balti.
Goede plekken. Met zicht op het uitvak.
Ruim 40.000 man waaronder zeker 5000 Feyenoorders.
De voorlaatste keer de CL hymne.
Muziek is nooit ver weg. Liam had ook de muzikale omlijsting van de wedstrijd op zijn naam genomen.
Speelde vrij goed die Diks.
Het YNWA zingen doet het altijd goed.
Kees en Jan op de eerste rij.
De technische staf (hier had een Sinterklaasgrap gemogen. Red.) mag wel iets blijer kijken.
Tweede helft zaten we bij Jan en Kees vooraan. Leverde mooie plaatjes op.
Feyenoord verdiende wel een punt.
Ook Jorgensen kon geen potten breken.
Helaas 1-0 in de laatste minuten.
Spelers bedanken het meegereisde Legioen.
Hij gaat wel mooi naar het WK.
Dít is wat er mis is met het moderne voetbal. Een spandoek om een sheikh te bedanken. Zonder hem zouden ze nu nog steeds Championship-voetbal spelen.
Uitvakkie.
Op weg naar het centrum voor een laatste pint.
Dag erna een beetje door Manchester wandelen op weg naar het station.
En vanuit de trein zag ik het Etihad liggen. Het was een mooie trip. Dag Engeland, tot binnenkort.