“Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.”
Nou zo druk waren onze plannen niet. Dat is een voordeel als je al een aantal keer in Bangkok bent geweest. In de periode tussen de eerste keer in 2003 en nu hebben we alle paleizen, tempels en avondmarkten wel gezien.
Waarom ik dit opschrijf? We hadden een voorzichtig plan om, als we vroeg wakker zouden zijn, een rondje door Lumphini-park te gaan hardlopen. Maar dat was buiten Bastiaan gerekend. Die was duidelijk wat gemiste slaap aan het inhalen. Van 22:00 uur tot 11:00. Zonde van de dag? Welnee, het is vakantie en ik knijp mijn handen al acht jaar dicht met het feit dat hij uitslaapt. De verhalen van andere ouders dat hun kind(eren) iedere dag om zes uur naast hun bed staat, daar krijg ik kippenvel van. Ik ben wel gehecht aan mijn nachtrust.
Enfin, het wordt een hele andere dag als gepland dus. O ja, over die bril. Ik heb twee keer een bril gekocht in Thailand en volgens mij heb ik door de jaren heen de prijs wat geromantiseerd want ik kwam nu op een bedrag uit dat ik in Nederland niet eens betaal. En ik ben nou niet echt een vrek als het om mijn ogen gaat.
Na het zwemmen namen we de metro naar Fortune Tower, een winkelcentrum vol elektronica. Van selfiesticks tot hifi apparatuur en alles daar tussenin. Na het shoppen liepen we langs een massagesalon en dan weet je het wel. Een voetmassage van een uur (ja, Bastiaan ook) op een manier waarop je zelfs een monnik een massamoord zou laten bekennen die hij niet gepleegd heeft. De behandeling tegen shinsplints voelt als aaien hiermee vergeleken. Het toetje was een nek en schoudermassage waarbij het leek alsof ze mijn hoofd van mijn romp wilde scheiden. Bij Bastiaan deden ze uiteraard een stuk rustiger. Die giechelde vooral.
Na de mail en massage was het tijd voor eten. En Sukhumvit betekent voor ons restaurant Suda aan Soi 14. Een geweldig restaurant waar we bij toeval kwamen in 2005 en dat in de lonely planet bleek te staan. Alleen hadden wij die niet. Veel locals, hele crews van luchtvaartmaatschappijen en ook wat toeristen. Plastic stoelen en een bediening die je eten op tafel smijt. Maar dat eten……hemels.
En op de terugweg bleek er ook nog eens een bananen-rotee vrouwtje om de hoek van ons hotel te staan.
