In al die jaren dat ik naar De Kuip ga voor Feyenoord tegen PSV heb ik de Eindhovenaren slechts een handvol keren zien winnen in onze Rotterdamse tempel. Zelfs de elftallen bij supersterren als Ronaldo en Romario wonnen zelden in Rotterdam.
Mede daarom stapte ik vol goede moed op de fiets richting De Kuip.
De elektrische fiets weliswaar. Ik had die ochtend ook al ruim 22 kilometer hardgelopen. We moeten niet overdrijven.
Binnen drie kwartier bij De Kuip.
Het voorplein op wedstrijddagen. Hartje.
Afscheid van Vilhena
Vette T op zijn pet.
We gaan bijna beginnen.
Een gejuich uit duizend kelen.
Feyenoord in de verdrukking. Het eerste kwartier was niet echt goed.
Nog geen gebroken been bij de trainer van PSV.
En plotsklaps de 1-0.
En vlak daarna high-fivende spelers. Feyenoord krijgt een strafschop.
Aanleggen.
En raak.
Buikschuivers.
Zij kijken tevreden toe.
Feyenoord gaf vaak goed rugdekking en Geertruida speelde een prima pot.
Penalty om niks. Maar ja, hij gaat lekker op de stip. Een boel gejank van PSV’ers.
Berghuis weet zelf ook wel waar ie hem gaat schieten hoor.
Huppetee. Drie tegen nul.
Even socialisen met de boys.
‘He’s getting sacked in the morning!’
Hij heeft de eindstand een soort van op zijn rug want PSV scoorde nog een fraaie goal. Zonde want Vermeer had een clean sheet verdiend.
90 minuten en bijna klaar. Mooie pot. Slecht voetbal en toch winnen.