Met heroïsche wedstrijden tegen Marseille, Juventus, Sevilla en recent nog Manchester United in het achterhoofd vertrok ik op een waaierige woensdagavond richting De Kuip. Het stadion waar ik de meest heroïsche Europacupavond meemaakte op 8 mei 2002. Toen had niemand verwacht dat er ooit nog eens een Nederlandse club een Europese prijs zou pakken. Tot een jaar geleden had ik nooit verwacht ooit nog eens Champions League voetbal in De Kuip te zien.
Het bedrijf Manchester City kwam langs, bij voorbaat een kansloze missie voor ploegen uit kleine voetballanden. Maar de bal is rond, en nog meer dan dat soort clichés.
Meestal zijn die wedstrijden tegen die topploegen nogal teleurstellend qua spelers. De topspelers worden gespaard en kijk je naar een handvol invallers. Alsof je met Doutzen Kroes hebt afgesproken en je zit uiteindelijk opgescheept met Neelie Smit Kroes. Dat was gisteren wel anders.
Rotterdam, 13 september 2017. Feyenoord vs Manchester City 0-4. Champions League.
I wanna see a rainbow high in the sky….
Willem zijn kar heeft ook een nieuw likje verf gekregen.
Dat logo is een tijdje niet zichtbaar geweest in De Kuip.
Het circus dat Champions League heet. Op de millimeter.
It’s been a while.
O jee.
Iedereen keek uit naar de Champions League hymne. Uiteindelijk hoorde je er niks van.
Op de burelen van de UEFA schrijven ze alvast een boete uit. Die liggen voorbedrukt met het adres van De Kuip erop vermoed ik zo.
Het werd een kansloze wedstrijd. City was gewoonweg een paar klassen beter. Mag ook wel met een selectie van 853 miljoen euro.
Feyenoord kwam spaarzaam voor het Engelse doel.
Op zijn achterhoofd had ie wel wat reclame kunnen doen.
Opnieuw een Vente op het veld. Het allereerste doelpunt ooit werd gemaakt door Leen Vente. Dylan mocht vanavond acteren op het allerhoogste podium qua clubvoetbal.
0-4 zijn duidelijke cijfers. Niet getreurd, de competitie is veel belangrijker. En Manchester City heeft nog nooit van Heracles gewonnen bijvoorbeeld. Wie zijn ze dan?