11 april, een speciale dag voor ons Feyenoorders. Niet alleen de wedstrijd van de ommekeer in 1991 in Eindhoven. Maar ook van deze wedstrijd twaalf jaar geleden. Een wedstrijd die geen minuut langer had moeten duren.
In tegenstelling tot de wedstrijd in Milaan traden de Italianen nu wel in hun sterkste opstelling aan. Met Ronaldo, Materazzi en Seedorf in de basis. Toen de loting bekend werd sprak de Italiaanse pers al van een Italiaanse finale op 8 mei in Rotterdam. Een typisch staaltje arrogantie dat ze duur kwam te staan.
Zeker nadat na ruim een half uur spelen de spierbundels van Feyenoord een 2-0 voorsprong hadden genomen tegen de geldbundels uit Milaan. Feyenoord was dichtbij een stunt. Zouden ze de finale in eigen huis gaan halen?
Het werd echter nog billenknijpen toen in de laatste tien minuten Internazionale door twee goals uit standaardsituaties op 2-2 kwam. In de blessuretijd ging er een bal voorlangs en toen de Spaanse scheidsrechter López Nieto voor het einde floot trilde De Kuip weer eens op zijn grondvesten.
Feyenoord had de finale gehaald, iets waar alle commentatoren het over eens waren dat dat nooit meer zou gaan gebeuren. Een Nederlandse club in de finale. Maar daarover in de week rond 8 mei (uiteraard) meer. Ook de andere club uit Milaan haalde de finale niet en zodoende stond er een confrontatie tussen Nederland en Duitsland op het menu op 8 mei 2002.