Na een nacht verder waarin ik een paar keer badend in het zweet wakker werd loop ik niet voor mijn verantwoordelijkheden weg. We plaatsen van iedere bijgewoonde wedstrijd een fotoverslag dus vandaag ook.
Wat als een mooie zondag begon eindigde in mineur. Feyenoord verloor de slag, maar nog niet de oorlog. En zodoende moet het op 14 mei aanstaande gebeuren. 77 jaar na het bombardement op de stad.
Zelf in het chique Hillegersberg werd volop gevlagd. De kroegen op weg naar Woudestein puilden uit.
De politie was er ook klaar voor.
De fiets werd aan de overkant gezet en het vuurwerk kondigde de aankomst van de spelersbus aan.
De Roteb had wat te doen.
Het was al vroeg druk in het stadion.
Ik vind het een ietwat aparte sjaal.
Onder luid gejuich liepen zij zich warm. Voor de meesten de wedstrijd van hun leven.
Overal Feyenoorders.
Het ereterras kijkt gespannen toe.
‘Hier gaan wij geschiedenis schrijven’
Enorm veel pers op de been.
El Ahmadi is de aanvoerder.
En de wedstrijd zelf. Het veld was stroperig traag. De buitenspelers kwamen hun dubbele dekking niet voorbij en Jorgensen heeft duidelijk een hekel aan kunstgras. Al was er tot aan de rust nog weinig aan de hand. Zonder echt goed te zijn zat men te wachten op de 0-1.
Maar die kwam er niet. Drie snelle goals, drie mokerslagen en Feyenoord was volledig knock-out. Zelfs na de 3-0 kregen ze amper kansen. Uithuilen en opnieuw beginnen. Die ene week kan er ook nog wel bij. We wachten tenslotte al 18 jaar.
