Ja, dat deed best zeer. Die eerste behandeling om van mijn scheenbeenblessure af te komen. Via internet werd ik op Shinsplint Stop gewezen, die zouden me zo weer op de been helpen. Maar, werd er ook bijgezegd, het zou wel pijn gaan doen.
En ja, dat deed het ook. Maar gelukkig minder dan had ik verwacht. Nu schijnen shinsplints een blessure te zijn die voornamelijk bij hardlopende dames voorkomt (zegt Google hé, niet ik) en ik was door twee dames gewaarschuwd. Aangezien vrouwen erom bekend staan een veel hogere pijngrens te hebben was ik op het ergste voorbereid. Ik zette mij schrap en onderging mijn lot gelaten. Heel even sprongen de tranen in mijn ogen, dat geef ik eerlijk toe. En de dag erna was mijn been behoorlijk dik op die plek.
Maar het goede nieuws was dat ik wel gelijk mocht gaan hardlopen. Rustig aan, hogere pasfrequentie en niet al te ver. En ja, ook dat voelde ik wel. Maar de vijf kilometer voelde niet overdreven pijnlijk aan.
En nu drie dagen na de eerste behandeling voelt mijn been best goed. Ik doe braaf mijn ‘calf raises‘ op de trap en rek mijn voet ook regelmatig. Vanavond ga ik weer een voorzichtig rondje rennen. Niet te ver en niet te snel en dan zondag weer iets verder als het goed voelt. Volgende week dinsdag heb ik mijn tweede afspraak, ik zet me alvast schrap.
