‘Hoeveel aardappels moet ik nog eten?’ Bastiaan kijkt naar het in zijn ogen te volle bord en probeert een compromis te sluiten om niet alles op te hoeven eten.
‘Nou, nog wel een paar.’
‘Een paar is twee!’
Een diepe zucht van mijn kant en een uitleg dat je met een paar ook een ander aantal dan twee kan aanduiden is aan dovemansoren besteed. Ik heb hem ooit verteld dat een paar twee is en daar wordt vooral te onpas gebruik van gemaakt.
Na het eten hadden we een ’tien minuten gesprek’ op school. Uiteraard zonder Bastiaan, die het niet eerlijk vond dat hij niet mee mocht naar school. In het donker naar school gaan spreekt tot de verbeelding voor kleuters. Het antwoord was nee. Dat leidde tot wat gemok want hij wilde wel weten wat we dan gingen bespreken met de juf.
Van alles en nog wat dus. Het gaat goed op school en hij weet zijn plek steeds beter te vinden tussen de grotere jongens. Ook bijt hij wat meer van zich af. Prima. Dat ie niet tegen zijn verlies kan met spelletjes lijkt me redelijk normaal voor een vijfjarige. Volgens mij kunnen ze dat geen van allen. Alleen met rekenen moest hij wel wat beter zijn best doen tijdens de CITO-toets.
Ik heb in mijn lagere school periode slechts 1 keer een CITO-toets gekregen maar tegenwoordig beginnen ze al bij de kleuters. Toen we Bastiaan een paar maanden terug vroegen hoe de toets gegaan was zei hij ‘goed’ en ging verder met spelen. Hopelijk had hij wel meer aandacht aan de toets besteed dachten we toen al. De toets was al overigens al maanden geleden gemaakt en tegenwoordig is hij thuis wel veel met spellen en rekenen bezig, we maakten ons dus geen zorgen.
Bij terugkomst lag hij al wel in bed maar sliep nog niet.
‘Mama! Papa! Hoe was het op school?’
‘Even een paar tellen geduld dan komen we het vertellen.’
‘Oké hoorden we uit zijn slaapkamer ‘Een, twee…………….’
Zucht.
