Een nogal zoute grap

In tegenstelling tot veel mannen heb ik geen hekel aan boodschappen doen. Behalve dan in het weekend, wanneer de mannen die wel een hekel aan boodschappen doen hebben door hun vrouwen worden meegesleurd. Niet zelden staan deze exemplaren met hun handen in hun zakken vreselijk in de weg in het gangpad tussen de zilveruitjes en de rijst.

Een van mijn favoriete winkels is de Aldi. Niet alleen omdat ze er goedkope spullen hebben, en hun zaken vanuit kartonnen dozen verkopen, maar ook omdat ze vaak dingen in de aanbieding hebben die je helemaal niet nodig hebt en toch koopt. Omdat het zo goedkoop is. Zo kwam ik laatst met 5 kilo strooizout thuis, slechts drie euro en je wist immers maar nooit. Ook verkopen ze electronica bij de Aldi en het pleit voor ze dat ze hun telefoon ‘Wolfgang’ hebben genoemd. Nu was Mozart een OostenrijkerT maar om een hip en modern apparaat zo’n naam te geven dan heb je gewoon gevoel voor humor.

Ik had mijn boodschappen in mijn karretje liggen en voor me stond een moeder met peuter in de rij voor de kassa. De peuter had een zak met bruine broodjes voor zich tegen haar buik gedrukt en zei tegen mij dat ze bolletjes in haar buik had. Nu ben ik woest aantrekkelijk voor moeders met kinderen en was het zaak om iets grappigs terug te zeggen. Je hebt immers een reputatie hoog te houden nietwaar.

Ik zei tegen de moeder dat het te hopen viel dat haar dochter deze zin niet zou gebruiken als ze een keer naar de Antillen vlogen. De moeder schoot in de lach en keek of ik geen ring om mijn vinger had ging verder met haar boodschappen op de band zetten. Ze moest 19,45 euro afrekenen, ook dat nog.

De vader van de peuter kon mijn grap niet zo waarderen. Hij keek boos mijn kant op en hij zag er nogal fors uit. Ik besloot te doen alsof ik wat vergeten was en ging weer even terug de winkel in om iets te kopen wat ik helemaal niet nodig had. Zodat ik daarna zonder gezichtsverlies in een andere rij plaats kon nemen. Een aankoop was zo gevonden.

Laat de winter maar komen…..