Column voor de podcast Geluid van Zuid.
Er waaide een koude februari-wind door het stadion in Volendam. Vanuit het uitvak klonk het lang zal hij leven wat niet snel daarna door de rest van het stadion overgenomen werd. Zoals gebruikelijk in de jaren 90 waren uitwedstrijden van Feyenoord veredelde thuiswedstrijden.
Voor mij was Willem van Hanegem een trainer van de ‘eerste keren’. De eerste keer dat ik een trainer tegen het lijf liep bij een Europese uitwedstrijd in Luzern. Op weg van het hotel naar het stadion.
De eerste trainer die een paar woorden tegen me sprak bij in Leeuwarden bij Cambuur want op de vraag of hij nog kaarten had voor de reeds uitverkochte wedstrijd kreeg ik als antwoord ‘ja ansichtkaarten’ en de eerste trainer die mij en veel generatiegenoten een landstitel schonk met een elftal dat beter was dan de overlevering, zeker buiten Rotterdam, ons wil doen laten geloven.
De voetballer Van Hanegem heb ik nooit zien spelen. Bij de wedstrijden van de trainer Van Hanegem ben ik nagenoeg altijd aanwezig geweest. Zijn ontslag sneed dwars door mijn rood-witte ziel heen.
Dat ontslag was nog ver weg op 20 februari 1994, de dag dat de legendarische nummer 10 Abraham zag. Zelfs enkele fans van Volendam zongen het verjaardagsliedje mee. Vanuit de dugout kwam een zwarte bos krullen tevoorschijn die haastig een duim omhoogstak om daarna weer ver in een trainingsjack weg te duiken.
Het was het meest uitbundige dat ik De Kromme ooit heb gezien.