Donderdag 21 maart 2002, iets na 22:00 uur. De blessuretijd gaat in, zelfs de meest optimistische Feyenoorder heeft er eigenlijk geen geloof meer in. Om me heen dalen mensen de trappen van De Kuip al af. Op weg naar huis. Iets wat een memorabele Europacupavond moest worden lijkt op een deceptie uit te lopen. En dat door een zondagsschot van de schoonzoon van onze trainer. De meest irritante voetballer op de Nederlandse velden.
In de 85e minuut had Van Marwijk zelfs Rzasa en Tomasson naar de kant gehaald ten faveure van Leonardo en Elmander. Het resultaat was dat PSV nóg meer ruimte kreeg in de laatste minuten én de kans om de wedstrijd te beslissen. Nagelbijtend zag ik wéér een verloren seizoen voor me.
Maar dan gaat de allerlaatste minuut van de blessuretijd in. Ono geeft de bal voor en die wordt eenvoudig weggekopt door een PSV’er. Emerton probeert de bal in de zestienmeter mee te geven aan Elmander. Dat mislukt en de secondes tikken door. De Engelse scheidsrechter Barber zal nu toch echt bijna gaan affluiten en dan is alles voorbij.
Maar Emerton herovert de bal en deze komt voor de voeten van de Zweedse spits. Elmander zet de bal voor in wat echt de ‘dying seconds’ zijn. De Kuip houdt zijn adem nog 1 keer in. Van Hooijdonk komt los van Van Bommel en kopt met een uiterste krachtsinspanning de bal richting het doel. In mijn hoofd lijkt de tijd stil te staan. Een soort van vacuüm. Feyenoord kennende zal deze bal wel op de lat of de paal terecht komen. Of weggekopt op de doellijn.
Maar de bal landt niet op de paal en ook niet op de lat. En iedere andere speler van PSV had die bal weg kunnen koppen. Maar niet de kleine Jan Heintze. De bal gaat precies over zijn hoofd de kruising in. Zelfs op het keurige vak N belandde ik vier rijen lager op de grond met wildvreemde mensen boven op me. Toen ik weer op mijn beide benen stond zag ik achter het doel waar Pi-Air zojuist gescoord had een kluwen van juichende mensen. Alsof er een gigantische pogo losgebroken was.
Het resultaat is bekend. Van Bommel kreeg rood in de verlenging en Feyenoord won via strafschoppen. De volgende halte was Milaan. Bijna 32 jaar nadat er geschiedenis werd geschreven betrad Feyenoord het San Siro weer, en schreef er weer geschiedenis. Maar daarover een andere keer.
Zwaar genieten dit, ook 12 jaar na dato kon ik het met moeite droog houden…
Dit is de enige wedstrijd waarbij, als ik die terugzie, tranen in mijn ogen krijg bij die goal van Pi-Air. Wát een ontlading, wat een vreugde!
mooi geschreven Koot, lijkt wel een jongensboek en dat was het eigenlijk ook…onwaarschijnlijk !!!
krijg gewoon weer/nog steeds kippenvel (ook al was ik er goddomme niet eens bij 🙁 )
say no more………………..als de dag van gisteren kan ik deze avond herbeleven
Het ‘Mijn Feyenoord’ voor de beslissende strafschop van Van Hooijdonk is ook wel een klassiek momentje!