Eigenlijk was het nauwelijks een verrassing te noemen. De instelling, het voetbal én de uitslag van de wedstrijd op Woudestein gisteren. Vol goede moed stapte ik op de fiets, net zoals die traumatische zondag in mei 2017, richting Kralingen. Rondom de plas tientallen hardlopers ontwijkend, wat lopen die lui in de weg joh, die aan het trainen waren voor de marathon.
Schitterend hardloopweer. Zelf had ik er ook zestien opzitten voordat ik op de fiets stapte. Maar man wat is dat Kralingse bos druk met lopers. Leek wel gewoon file-lopen.
Wooden shoes.
Fietscombi.
Geen Jupiler meer bij Excelsior maar Bavaria. De vijf zat in de klok. De vijf van vijf voor twaalf.
De Robin van Persie-tribune was nog leeg.
Maar alles was gericht op onze nummer 32.
Over the Rainbow.
Uitvak, niet echt goed bij stem.
Die witte broeken en sokken 🙁
Matig.
Robin ligt op het kunstgras voor zijn eigen tribune.
Mannenhoek.
Tweede helft.
Geen schim van de speler van vorige week.
Toch 0-1.
Maar niet voor heel lang.
Alles of niets.
Niets dus.
Hoe lang nog?