De Berg

‘En in welk leger zat je dan? En tegen wie vochten jullie? En heb je lang gehuild? En hebben je vriendjes helpen zoeken? En wat voor kleur was ie?’

Bastiaan vuurt zijn vragen op me af alsof hij een mitrailleur leeg schiet. En dat was precies het onderwerp van gesprek. Nou ja, geen mitrailleur maar een blauw speelgoedpistool. Het speelgoedpistool dat ik hier ooit kwijtraakte. Ongeveer vierendertig jaar geleden.

Terwijl Bastiaan vragen blijft stellen kijk ik nog eens goed naar ‘De Berg’, want zo heette dat ding toen ik jong was. Nu lijkt het meer een heuveltje en vraag ik me af hoe we hier ooit in godsnaam van af hebben kunnen sleeën. In mijn jeugd was ‘of je alleen naar De Berg mocht’ een ding. Als je dat mocht, en dus niet meer afhankelijk was van een oudere broer of zus, dat was een teken van vertrouwen.

We bouwden er hutten en haalden duizelingwekkende stunts uit op onze net-niet crossfietsen. En we speelden er soldaatje. En toen raakte ik dus ooit een van mijn pistolen kwijt. Ik vertelde het argeloos aan Bastiaan toen we in zijn geheime hut, aan de voet van de berg, aan het kijken waren maar het laat hem niet los.

‘Heb je lang moeten huilen? Hoe oud was je toen je stopte met huilen?’

De Berg was ook een gedemilitariseerde zone tussen Castor en Pollux, twee straten die naast elkaar lagen in de Sterrenwijk. En omdat het de jaren ’80 waren hadden ook wij een grensconflict, net zoals in het Oostblok en Noord-Ierland. Castor en Pollux, nee die twee moesten elkaar helemaal niet. Dat de helft van je klasgenoten uit Pollux kwamen maakte niet uit. Als er sneeuw lag was het bal tussen die twee straten. Maar op de berg was een soort van wapenstilstand. Al was het maar omdat hier ook kinderen uit Saturnus, Venus en Jupiter kwamen spelen.

‘We moeten dit aan jouw papa en mama gaan vertellen’ Bastiaan kijkt er serieus bij. En hij stelt voor een nieuw pistool te gaan kopen.

Op weg naar mijn ouders houdt hij er niet over op en zodoende sta ik een paar minuten later in mijn ouderlijk huis op te biechten dat ik een blauw pistool ben kwijtgeraakt. Vierendertig jaar geleden. Mijn ouders houden hun gezicht strak in de plooi, al was het maar omdat Bastiaan begint te huilen vanwege het voorval.

Op de terugweg naar huis zegt hij dat we er maar niet meer over moeten praten. Bastiaan fietst, ik loop zwijgend naast hem. Bij de bocht naar de supermarkt stopt hij even en kijkt me aan ‘En ik wil ook dat je daar geen soldaatje meer gaat spelen.’

Verdorie…..