Peuters en kleuters kunnen je op onnavolgbare wijze in verlegenheid brengen. Vooral in openbare gelegenheden zijn ze hier een ster in. Bastiaan vroeg eens hardop in de tram waarom die meneer voor ons zo dik was. De man verblikte of verbloosde niet want hij wás ook dik en nam anderhalve stoel in beslag. Dat wist hij zelf dus ook wel. Ik deed net of ik niet bij Bastiaan hoorde en toevallig naast een alleen-reizende peuter was gaan zitten.
In Rotterdam kom je mensen met alle kleuren van de regenboog tegen en daar stelt hij nooit vragen over. Mensen die er, in zijn ogen, gek uit zien zoals zwervers hebben meer zijn interesse om schaamteloos naar te gaan staren.
Toen we een paar jaar terug in Bangkok waren na een bezoek aan Cambodja zat het hotel naast de Iraanse ambassade niet erg vol. Om naar onze kamer op de elfde verdieping te komen hadden we een spel verzonnen op de gang. Bastiaan drukte op de liftknop en wie het eerst van ons drie in een van de vier liften stond had gewonnen. Onnodig om te zeggen dat Bastiaan iedere keer won.
De laatste keer dat we het spel speelden was niet op de laatste dag van ons verblijf en dat had een reden. Bastiaan rende de lift in en kwam er bijna net zo snel weer uit. In de lift stond een Iraans stel. De man met borstelwenkbrauwen en een snor keek ons nors aan. Zijn vrouw was volledig gesluierd. Bij de aanblik van de vrouw in het zwarte gewaad, slechts de ogen zichtbaar, schrok het tweejarige blonde kereltje zich een hoedje.
De Iraniër begon tegen mij te preken over dat we ons kind kennis moesten laten maken met andere culturen en er respect voor hebben. Ik dacht dat die kerel gek was geworden. Bastiaan was vooral geschrokken dat er iemand in zijn lift stond. Dat had niks met religie of racisme te maken. Bij het verlaten van de lift wenste ik de man geen goedendag. Wie was er hier nu helemaal bevooroordeeld?
Dat het met respect voor andere culturen wel goed zat bewees hij de volgende dag. Bij Wat Po hing een serene rust, de walm van wierook was zo dik dat je er plakken van kon snijden. Bastiaan keek naar de ‘reclining Buddha’ en nog voordat we tegen hem konden zeggen dat hij stil moest zijn klonk er een schelle jongensstem door de tempel ‘Hé Boeddha, wakker worden!’ De Thai om ons heen konden er vooral om lachen.
.JPG)