Een paar weken terug was ik in Engeland bij de wedstrijd Barnsley tegen Crewe Alexandra op het derde niveau (klik hier voor foto’s). Na een vet ontbijtje bij de Wetherspoons liep ik door het centrum richting de pub. Er was nog tijd zat voor de aftrap.
In de verte zag ik ze al lopen. De ene droeg een vissershoedje, zonnebril en Burberry sjaal. Zijn maat liep in een jas van Barbour en droeg dunne, leren handschoenen. De derde dacht, zoals zo vaak in Engeland, dat het nog hoogzomer was en had geen jas aan. Hij liep in zijn Lyle&Scott polo en op spierwitte Lacoste’s.
Alle kleding hadden ze prima gekopieerd om stoer over te komen. Toch maakte ik me niet uit de voeten of liep ik een straatje om. Deze mannetjes waren hooguit 15 jaar en hadden armen zo dik als selfiesticks. De enige personen, die zij bang zouden maken, waren hooguit twee jaar jongere brugklassers.
Nu was dit een tafereeltje in Engeland, maar dat had net zo goed bij een van de stadions in Nederland kunnen zijn. In Nederland zijn we trendvolgers, geen trendsetters qua kleding (of je moet de John de Wolf-blouse als casual kleding willen beschouwen).
Overgewaaid
Tegenwoordig bestaat de kleding van de voetbalsupporter vooral uit de uit Groot-Brittannië overgewaaide casualkleding, zoals Burberry en Stone Island. Je ziet in de stadions hele volksstammen in deze dure kleding rondwandelen. In de begintijd van mijn supporterscarrière droegen velen op vak-S en omgeving ook hetzelfde, maar stuk goedkopere, uniform.
Zoals iedereen had ik een groen bomberjack. Ook een uit Engeland overgewaaide trend. Daar liepen de skinheads al jaren in dit soort jassen. Op de ene mouw had mijn moeder een Feyenoord-logo genaaid. Op de andere mouw prijkte het logo van de stad Rotterdam. Deze emblemen kocht ik bij het kleine winkeltje aan de Coolsingel of bij een van de winkeltjes bij De Kuip.
Hoewel het nu moeilijk voor te stellen valt, met mijn kale hoofd, was mijn haardracht destijds ook geheel in stijl met de heersende wetten van de tribunes in De Kuip. Lang haar in de nek en kort bovenop, het zogenaamde matje dus. Een spijkerbroek van Crums (of strakke ribbroek) maakten het uniform van de Feyenoord-supporter medio jaren ’80 compleet.
Staantribune
Ook de juiste schoenen waren toen zeer belangrijk. Net zoals mijn Feyenoord-maten op school liep ik toentertijd op Ciak’s. Deze bordeelsluipers waren halfhoge suède schoenen met een zool, die niet echt bestand was tegen de hekken met prikkeldraad, die toen in De Kuip tussen de vakken stonden.
In een periode dat er zelden tot nooit uitsupporters meekwamen naar normale wedstrijden in De Kuip bleef het uitvak G vaak leeg. Moest Feyenoord de eerste helft onverhoopt richting vak-S spelen, dan werden de 15 minuten van de rust gebruikt om via allerlei hekken en omwegen naar het stavak aan de andere kant van het stadion te komen.
Zo speelde Feyenoord dus 2 keer richting de fanatieke aanhang. Nadeel van al deze klimpartijen was dat je Ciak’s er niet veel beter van werden. Door een plas lopen met al die gaatjes in je zolen was ook geen pretje. In het tempo dat Feyenoord destijds slechte spitsen versleet, gingen mijn Ciak’s eraan.
Zelfs na een paar uur Googlen ben ik nog steeds geen plaatje tegengekomen van Ciak’s. Het Italiaanse merk bestaat nog wel, maar de website geeft weinig informatie. Zou het ‘bordeelsluipermodel’ nog wel gemaakt worden? Of is het tegelijkertijd uitgestorven met stavakken in stadions?
Het oer-Nederlandse merk Quick maakt schoenen, die nog het meest in de buurt komen van de Ciak’s van toen en die draag ik met veel plezier. Het geeft een bepaald nostalgisch gevoel. En ze zitten lekker, dat ook.
Eenheidsworsten
Na het bomberjack en het matje volgde de trainingspakken, sportschoenen en kale koppen. Sergio Tacchini en Adidas in Engeland, Australian en Nike Air Max bij ons. De stijl was hetzelfde, de merken en de muziek verschilden. Totdat ‘Hooliganisme’ een modegrill werd. Met boeken, films en overal in Europa dezelfde kleding. Van Fred Perry tot Aquascutum. Van Henri Lloyd tot Pringle uit Schotland. Eenheidsworsten.
Laatst zat ik een oude videoband te bekijken met een samenvatting uit eind jaren ‘80. Tijdens een Sparta- Feyenoord volgt de camera Jan Mulder in het blauwe Feyenoord-shirt en zie je de mensen op de oude staantribune van het Kasteel staan. Rechts naast vlag van Hattem zie ik mezelf onmiskenbaar staan. De Ciak’s, spijkerbroek en het groene bomberjack.
Alles klopt en zo kon je me destijds uittekenen. Gelukkig gaat de camera niet hoger. Was de kleding destijds misschien niet om naar huis te schrijven, de brilmodellen waren zeker om te huilen. Lee Towers was er niks bij.
