Canard

BAM!

Vlak voordat de deur wordt dichtgesmeten spring ik de gang bij mijn schoonmoeder naar binnen.

BAM! De deur valt niet dicht, blijkbaar zit er nog wat tussen.

‘O, die eend’ schreeuwt mijn schoonmoeder. ‘Die eend!’ Mijn schoonmoeder heeft het niet zo op vogels, en voor lompe eenden maakt ze geen uitzondering. Ergens tussen ons oude huis en het ouderlijk huis van Sandra ligt een vijver. En bij die vijver hield een groot aantal eenden zich altijd op, een soort van gevederde hanggroep-jongeren. Het was zondag en Sandra en ik waren brak van een avondje Rotonde. Rond het avondeten liep ik, in mijn trainingsbroek, richting het huis van mijn schoonouders. Er bestaan weinig excuses om in een trainingsbroek over straat te gaan, maar gaan sporten of brak zijn twee goede redenen.

Ik was laatstgenoemde en slenterde langs de vijver, met in mijn hand een plastic tas met daarin een magnetronschaal. Als je brak bent mag je het avondeten bij je (schoon)ouders op komen halen, ook dat is een ongeschreven regel. Blijkbaar was de snaterende vijverbewoner niet zo gediend van trainingsbroeken, of was het gewoon de kift omdat de bekendste eend op aarde altijd zonder broek getekend wordt. Wat het was weet ik niet maar ineens hing die eend aan mijn broek.

Ik probeerde hem af te schudden maar hij hield zich goed beet aan mijn broek met zijn snavel. Het versnellen van mijn pas werkte ook niet. Moest ik hem een schop geven? Dan zul je altijd zien dat er iemand van de dierenbescherming langsfietst en dan heb ik het gedaan, terwijl hij diegene was die begon.  Ik duwde de eend voorzichtig opzij met mijn voet, en toen ietsje harder zodat hij loskwam. Luid snaterend kwam hij achter me aan en ik rende richting huisnummer 16. Mijn schoonmoeder zag het tafereeltje aan en opende vlug de deur zodat ik naar binnen kon springen. Op de vlucht voor een eend.

BAM! Weer de deur. Ik gaf een ruk aan mijn tasje met daarin een inmiddels ingedeukte magnetronschaal en de deur viel eindelijk dicht. Mijn gevederde vijand was niet verder dan het begin van het tuinpad gekomen en ging demonstratief voor de deur zitten wachten tot ik naar huis zou gaan. Ik besloot eieren (!) voor mijn geld te kiezen en nam de achterdeur. Die malle eend heeft nog een uur op me liggen wachten hoorde ik later.

Bij thuiskomst zag ik pas wat er in mijn inmiddels gevulde magnetronschaaltje zat. Helaas geen eend.