De weg naar de auto is donker, het weinige licht dat er is komt uit de kleine restaurantjes die net ontwaakt zijn uit hun winterslaap. De toeristenstroom moet begin mei nog op gang komen en de meeste zaken zitten halfvol. Ineens stopt er een scooter naast ons. De kinderen zijn niet onder de indruk maar de volwassenen vragen zich af wat er aan de hand is.
In het, met een zwaar Grieks accent, Engels begint de man over de rekening en de fooi. Door het licht van een tegemoetkomende auto herkennen we de scooterrijder als de eigenaar van het restaurantje waar we net gegeten hebben.
We vragen ons wat er aan de hand kan zijn. Was de fooi niet hoog genoeg? Zou hij ons herkend hebben als Feyenoorders en komt hij nu verhaal halen dat we Charisteas belachelijk gemaakt hebben. Is hij boos omdat Lamprou geen echte kans heeft gekregen in De Kuip?
Het gaat inderdaad over de fooi. Of we gek zijn geworden? Het was een avond waar we niet op onze euro’s wilden letten. De tafel stond continu vol met gyros, gevulde wijnbladen, souvlaki, ouzo, rode en witte wijn. En nog veel en veel meer, de obers hadden het er druk mee. Toen de rekening kwam leek de 199 euro wel wat veel, maar met 9 man uit eten gaan kan prijzig zijn. Sandra hield zich netjes aan de 5% fooi want de service was erg goed geweest. De eigenaar was vriendelijk en zijn vrouw gaf ons nog wat zelfgemaakte wijn.
Vonden ze 10 euro fooi te weinig? Bestond er een soort van stilzwijgende afspraak dat je gratis wijn toch moest betalen? Nee, niets van dat al. De rekening was zo te zien opgemaakt ergens tussen het cyrillisch en het normale westerse schrift. De middelste 9 was geen negen maar een 2. Er werd geld teruggegeven en de eigenaar keek opgelucht dat hij een en ander nog recht had kunnen zetten.
Het was inderdaad lekkere wijn, maar niet zo lekker dat een fooi van 80 euro gerechtvaardigd was. Toch een bewijs dat Grieken wel gewoon netjes hun schulden terugbetalen. Yamas!
De negen die een twee bleek te zijn. Hij is te vinden tussen de 1 en de 9.