Het seizoen eindigde zoals het begon, met een teleurstellend resultaat in een klein stadion op de balkan. Het gevoel rondom Feyenoord was echter 180 graden gedraaid.
Nu, anderhalve week na de finale, begint de teleurstelling heel langzaam plaats te maken voor trots. Maar dat proces gaat nog wel even duren. Ik kan nog steeds geen nieuwsbericht, video of instagram-post van de conferenceleague finale zien zonder dat het me pijn doet. Echt fysieke pijn. Ik heb nog steeds hartzeer en ben fysiek uitgeput. Ik moet echt even niet aan Feyenoord denken.
In de maanden tussen de wedstrijden tegen Drita en Roma is er wel iets veranderd, wat heet. We gingen van cynische volgers tot een uitzinnig Legioen. Van een uitgeblust elftal tot een selectie vol goudmijntjes en internationals. En dat alles, we komen er niet onderuit, door een man. De Beer uit Bergentheim.
Waar we ons normaal een hele transferzomer druk maken dat onze sterspelers niet vertrekken zal het dit keer een lange zomer worden waarin iedere Feyenoorder vanaf zijn vakantie-adres, wellicht in Albanie want dat land heeft iedere Rotterdammer in zijn hart gesloten, de transfersites maniakaal zit te verversen of er al nieuws is omtrent onze wondertrainer.
Onder leiding van Slot liep de Road to Tirana daadwerkelijk tot Tirana. Komend seizoen mag Feyenoord het een treetje hoger proberen. De finale van de Europaleague is in het Hongaarse Boedapest en ik zou alvast de hashtag BustoBoedapest trending willen maken.
Vanaf Rotterdam ben je er in een uurtje of vijftien en op de weg ernaar toe kom je ook nog eens langs Tatabanya. Eigenlijk heb ik nu alweer zin in het nieuwe seizoen. Wanneer beginnen we eigenlijk?