Ik woon in een drive-in woning op een nogal kinderrijk plein. Het voordeel van deze drive-in woning is dat je vanuit de keuken op de 1e verdieping kunt zien wat die gasten op het grasveld op het plein aan het uitspoken zijn.
Ook is de positie van de keuken uitermate geschikt voor voyeurisme. Bedoeld of onbedoeld. Als je uit de keuken naar buiten kijkt zie je waar de vuilniswagen is, of iemand een nieuwe auto heeft of wanneer de postbode eraan komt. Reuze handig voor een nieuwsgierig aagje als ik.
Een kinderrijk plein moet wel een beetje kinderrijk blijven en zo ging het gerucht op het schoolplein dat er iemand op het plein zwanger was. Een van de buurvrouwen in kwestie keek naar mij en nam mijn stilzwijgen (ik dacht vast over iets zinnigs na) als een ‘ja’ op. Ik haastte me te zeggen dat Bastiaan enig kind zou blijven.
Later die dag fietste ik het plein op, in de hal bij onze voordeur zag ik door het raam van redelijke afstand een blije doos staan. Als de naam van die doos vol spulletjes voor zwangere vrouwen met enige ironie is uitgekozen dan verdient de bedenker ervan een pluim. Maar die blije doos stond dus in het zicht, voor ongeveer het hele plein.
Nu kwam het aan op snel handelen voordat het donker werd. Ik zag dat de doos voor twee huizen verder bestemd was en zette het gevaarte op mijn hoofd, zoals Afrikaanse vrouwen dat doen met een kruik vol water. Vol in het zicht van iedereen die op dat moment aan het koken was belde ik aan bij de gelukkige toekomstige ouders.
De man in kwestie keek verrast. Zeker na mijn mededeling dat áls ze het geheim hadden willen houden dit nu jammerlijk mislukt was. Toen de voordeur dichtging had hij een blije doos in huis. Of eigenlijk twee.
