Meer dan 10.000 geïnteresseerden op Facebook, een crashende server tijdens de inschrijving en een constante stroom van mensen die hun bandje op kwamen halen bij Run2Day op de Meent. Was dit een nieuw Project X? De Blijdorprun van de Rotterdam Running Crew zorgde, in de weken na de bekendmaking van de locatie, voor een buzz in- en om Rotterdam. Iedereen wilde erbij zijn, dit zou uniek gaan worden.
En dat was precies de reden waarom de organisatie al jaren hoopte om hier een keer te starten. Hardlopen door de dierentuin, dat was nog nergens vertoond. Uiteindelijk zou het aantal deelnemers op 6000 vastgesteld worden. Dat is twee keer een uitverkocht Woudestein. En dat voor een gratis social run. Een social run waar social media de rol van het lopende vuurtje vertolkte. De polsbandjes waren gewilder dan goud. En dat in het altijd nuchtere Rotterdam. De stad van eerst zien en dan geloven.
Uitgelaten sfeer
Werkelijk alles zat mee op deze woensdagavond. Op het parkeerterrein hing een uitgelaten sfeer die je doorgaans bij festivals meemaakt. Er werden volop selfies gemaakt en bij de stand van de Rotterdam Running Crew was het een drukte van jewelste. T-shirts en het nieuwe biertje, toepasselijk Rotterdam Running Brew genaamd, van Brouwerij Noordt vonden gretig aftrek. In de collectebussen voor het onderhoud van een antilope werd flink gedoneerd. Zoveel dat er ook besloten werd een schildpad te adopteren. Een snel dier en een langzaam dier, precies waar de RRC voor staat. Iedereen is welkom.
Uit de speakers van de wagen van Red Bull rolden de beats over de hoofden van de hardlopers heen. Vanwege de drukte was besloten om in groepen te starten en de 3 kilometergroep was als eerste aan de beurt. Na een praatje van de organisatie was het tijd voor de warming-up en iets na zeven uur ging de eerste groep van start. Een lange slinger hardlopers ging het Roel Langerak-park in om via een lus de dierentuin in te gaan. Onder een klaterend applaus van de andere deelnemers gingen de honderden lopers door de ingang voor hun rondje door de dierentuin.
Toekomstige generatie
Onder toeziend oog van de ijsberen liep jong en oud door elkaar. De drie kilometer was ook een mooie afstand voor de toekomstige generatie hardlopers en je zag veel ouders met kinderen hardlopen. Een schitterend gezicht. Langs de flamingo’s richting het Oceanium waar een leuke verrassing stond te wachten. We liepen door de catacomben langs de kraamkamer van de ijsberen en langs dozen vol eten en (vruchtbaarheids) vitaminen. Laatstgenoemde ton was blauw, viagra voor dieren dus.
Eenmaal in het Oceanium zelf klonken gedempte kreten van opwinding. Hoe leuk was het om in dribbelpas onder de haaien door te lopen? Eenmaal buiten leken de lopers van de 6 kilometergroep een op hol geslagen kudde. Er leek geen einde aan te komen aan de stroom hardlopers. Onder applaus van de uitrustende deelnemers van de 3 kilometergroep gingen ook zij op pad.
Daarna was het de beurt aan de 9 kilometergroep. Stipt om kwart over acht maakten ook zij de lus door het park. Met hier en daar een opstopping waar even gewandeld moest worden. Een kniesoor die zich daar druk over maakte. Met zoveel mensen over een fietspad zorgt nu eenmaal voor wat ongemak. Bij de moskee stonden twee agenten op de fiets te wachten, ze keken goedkeurend toe hoe de leaders of the pack het verkeer regelden en zorgden dat de lopers netjes op de stoep bleven. Ook de moskeebezoekers, die op weg waren om het einde van de ramadan te vieren, keken het schouwspel van duizenden lopers bewonderend aan.
Flamingo’s
De sintelbaan bij de Abraham van Stolkweg werd door veel lopers gebruikt voor een kleine intervaltraining voordat we de wijk weer inliepen. De hele Essenburgsingel stroomde vol met hardlopers, we waren weer op weg naar de dierentuin. Van te voren was er gevraagd om niet te zingen in de dierentuin en daar hield iedereen zich aan. Maar in het tunneltje onder het spoor was het te leuk om niet te doen. Een kakofonie van geluid kwam de argeloze fietsers tegemoet. Ja, dat we uit Rotterdam komen dat viel te horen. Hoe anders was dat toen we de dierentuin weer ingingen. Ineens werd het weer stil en hoorde je niets anders dan zacht gepraat en het geluid van duizenden hardloopschoenen op stenen.
Bij de oude ingang dachten de wat oudere lopers aan al die keren dat ze met hun ouders naar Blijdorp waren geweest. Vroeger kon je bij de oude ingang op de foto, een standaard kiekje na een dagje uit. Lichtjaren terug vergeleken met de duizenden foto’s die je nu met je telefoon kan maken. De flamingo’s stonden er mooi vaalroze te zijn en namen geen notie van ons. En waarom zouden ze ook? Gelukkig voor de reptielen liepen we niet door hun verblijf, de kameleons zouden als een soort toverbal continu van kleur veranderen zoveel fluorescerend groen, roze en blauw kwam er voorbij.
De wat langzamere lopers kregen te horen dat de leeuwen zo losgelaten zouden worden en dat ze door moesten rennen om niet opgegeten te worden. Of dat de beroemdste inwoner van Blijdorp, Bokito, even mee zou komen rennen om het tempo erin te houden. Een enkeling riep dat we naar de haaien gingen. En dat laatste klopte ook. Toen de 9 kilometergroep uit Oceanium kwam volgde een luid applaus en er werden volop high-fives uitgedeeld.
Bij de stand van de Rotterdam Running Crew was al het bier uitverkocht en ook de T-shirts waren zo goed als op. Op het plein voor de diergaarde werden talloze selfies gemaakt en gedeeld op social media. Dezelfde social media die zo’n belangrijke rol had gespeeld in de aanloop. De buzz over de Blijdorprun was terecht. Hier had je bij moeten zijn.