De afstand tussen mijn ouderlijk huis en middelbare school bedroeg slechts zes kilometer, een afstand waar ik tegenwoordig mijn hardloopschoenen niet eens voor aantrek. Voor de puberversie van mij leek er echter geen einde aan te komen aan de dagelijkse fietstocht naar en van Hillegersberg. De Boterdorpseweg als equivalent van route 66.
En als de batterijen van mijn walkman op waren dagdroomde ik mezelf een carrière in Feyenoord 1. Waarbij ik uiteraard bij mijn debuut het winnende doelpunt zag maken in een volle Kuip. Ik hoefde alleen nog ontdekt te worden.
Een kleine bijkomstigheid was echter wel dat ik niet op voetbal zat en ook niet kan en mocht voetballen. Van de schooldokter waren activiteiten waarbij ik mijn knieën zou kunnen overbelasten uit den boze. Ook leek het me sterk dat ik gescout zou worden tijdens mijn wedstrijden bij de lokale badminton-vereniging (waar ik mijn knieën wel overmatig moest gebruiken). Nee, op die manier zou een debuut in het eerste van Feyenoord niks worden.
Ik kende mijn plaats en die plaats was op de tribune van De Kuip. In die 34 jaar dat ik daar tweewekelijks plaatsneem heb ik een bonte stoet aan mislukte spelers voorbij zien komen. Sommige gingen ten onder aan de druk van Het Legioen, anderen aan zelfoverschatting.
In welke van de twee categorieën Bryan Linssen terecht gaat komen is nog twijfelachtig. Na de nederlaag bij Vitesse verzuchtte de oud-speler van Vitesse dat hij de ballen tijdens de warming-up wél binnenschoot. Een uitspraak die zijn toch al bevlekte status niet bepaald goed deed.
Badminton. Is dat niks voor hem?