Er was een tijd dat we stad en land afreden om onze favoriete punkrock/hardcore/metalbandjes te gaan bekijken. Van Zwolle naar Maastricht en van festivals in België tot Lowlands. En uiteraard veel, heel veel bandjes in en rond Rotterdam.
Met het verdwijnen van een grote concertzaal in Rotterdam, de komst van Bastiaan en het niet echt bijhouden van nieuwe bandjes en albums is ons concertbezoek tot onder het nulpunt gedaald. Dat geeft niets, er zijn andere dingen voor in de plaats gekomen. Maar voor sommige bandjes maak je een uitzondering als ze Nederland weer eens aandoen. En een van die bandjes is Bad Religion. Misschien niet The Godfathers of punkrock as we know it, maar wel een van de belangrijkste bands uit het genre.
Het concert vond plaats in het fonkelnieuwe TivoliVredenburg, het weekend ervoor officieel geopend en het optreden van Bad Religion zou het eerste rockconcert zijn in de nieuwe zaal Ronda.
Eigenlijk wilden we naar One Direction maar we kwamen bij Bad Religion. Qua naam scheelt het niet zoveel. Slechts een letter minder.
In de entreehal had je niet echt het idee in een concertzaal te zijn beland. Nou ja, misschien wel in een concertzaal maar niet bij een (punk)rockconcert. Toen wij binnenliepen bracht in de foyer een damesgroepje a capella een nummer ten gehore. Een in het net gestoken echtpaar ging door een deur naar een andere zaal voor een klassiek concert, en in de verte liep een punker met een hanekam. Een concertzaal als supermarkt. Voor elk wat wils.
Wat me wel opvalt is dat de concerten tegenwoordig zo vroeg beginnen. Ik heb menigmaal in Nighttown met een schuin oog op mijn horloge bandjes staan kijken omdat de laatste bus naar huis rond middernacht ging. En het missen van die bus was geen optie, taxi’s kon ik niet betalen destijds (en nu ook niet).
Enfin, nu trapte het voorprogramma ‘Broadway Killers’ rond 20:30 af in een erg mooie zaal. Het Deense bandje was een iets hardere versie van Greenday met een vleugje Rancid. Ze hadden de ‘ondankbare’ taak om de zaal op te waren en speelden hun punkrock ‘anthems’ (iets waar Greenday patent op lijkt te hebben) voor een steeds voller lopende zaal.
De band oogste een bescheiden applaus want iedereen kwam natuurlijk voor het hoofdprogramma. Dat besefte de zanger ook ‘you probably never had heard of us. Right?’ en hij bracht een dankwoord uit aan BR dat ze in hun voorprogramma mochten staan.
Nog voordat ik naar het toilet kon gaan en een tweede pint kon bestellen (voor 5 euro, niet echt goedkoop maar nog steeds goedkoper dan de Ierse pub in Rotterdam) begon Bad Religion al te spelen. Het was net 21:20 en daar waren de mannen van Gregory Graffin, Ph.D. al.
Greg Gaffin, ook wel bekend als de zingende professor, die de lappen tekst van zijn nummers declameert alsof hij voor een zaal nieuwsgierige studenten staat was in vorm en de rest van de band ook. Wat volgde was een ‘greatest hits show’ van de dino’s van de punkrock. Modern man, Stranger than fiction, New america, Recipe for hate. Alle ‘klassiekers’ kwamen voorbij.
Waar andere Amerikaanse punkrockbands soms denken dat we volslagen idioten zijn in Europa en ons als publiek ‘fuck you’ tegen hun president laten gillen daar is Greg een andere frontman. Zijn aanklachten tegen zijn moederland behandelt hij in zijn teksten en hij onthoudt zich van goedkope retoriek op het podium. Alsof het ons iets kan schelen wat er in de U.S. of A. gebeurt. Mij niet in ieder geval. Spelen!
Het meest treurige was een keer toen ik Ice T zag die goedkoop probeerde te scoren door op Lowlands te roepen dat hij bij de Duits/Nederlandse grens was tegengehouden omdat ie zwart was. Beetje jammer dat we toen al jarenlang een Schengenland waren en de grensposten al tijden leeg staan. Rot toch op met die onzin man.
Een van de vorige keren dat ik Bad Religion zag had Greg het over dat hij later die avond bij een haardvuur in zijn huisje (het was in België ) ging genieten van een goed glas wijn en lekkere kaasjes. Niet de standaardpraatjes van een punkrocker. Maar Bad Religion is dan ook niet standaard. Dat bleek ook wel in het hoge tempo waarop de nummers op ons afgevuurd werden. Infected, You are the government en Punkrock song volgden.
Het publiek was duidelijk met hun favorieten meegegroeid. Er waren wel wat tieners en twintigers in de zaal maar op het balkon waar wij stonden was duidelijk zichtbaar dat een generatie dertigers en veertigers met de muziek van BR zijn opgegroeid. En die verkozen een veilige plek met prima uitzicht en een bar binnen handbereik boven een kolkende moshpit voor het podium.
In krap anderhalf uur werden er zo’n 30 nummers doorheen gejaagd en als allerlaatste toegift werd American Jesus gespeeld. De zaallichten gingen aan en het was nog voor elf uur toen we weer richting de parkeergarage liepen. Buiten kotste een punker zijn maaginhoud leeg tegen de gevel van TivoliVredenburg. Een prima inwijding van een prima concertzaal dunkt mij.