Kawkab de Marrakech – Chabab Al Hoceima

Toen we eenmaal besloten hadden om in de meivakantie naar Marrakech te gaan hield ik met een schuin oog de website van de Marokkaanse voetbalbond in de gaten. De wedstrijden worden vooral op zaterdag en zondag gespeeld en een enkele pot op maandag. Ik hield er dus al rekening mee dat het niks zou worden.

Maar een week voordat we op reis gingen maakte mijn hart een klein sprongetje. Kawkab de Marrakech zou op maandagavond thuis spelen. De voetbalgod bestaat soms dus wel want het leek mij wel erg leuk om een wedstrijd in een nieuw land, en nieuw continent te bezoeken.

Kawkab Athletic Club Marrakech (op alle websites afgekort tot KACM) speelt sinds 2011 in het Grande Stade de Marrakech. Het is een “multi-use” stadion dat wil zeggen dat er ook atletiek bedreven kan worden en het biedt plaats aan 42.500 toeschouwers. Voor die tijd speelde KACM in Stade El Harti waar zo’n 20.000 toeschouwers in konden.

Marrakech (Mar.) 5 mei 2014. Kawkab de Marrakech – Chabab Al Hoceima 1-2. Botola Pro.

De bouw van het Grand Stade de Marrakech begon in 2003, en in januari 2011 opende het stadion zijn deuren. Deze opening werd gevierd met een toernooi waaraan Kawkab de Marrakech, Wydad de Casablanca, Olympique Lyon, en Paris Saint-Germain meededen.

Het stadion ligt op de weg naar Casablanca.

Erg veel politie op de been. Ook hier in dit kleine dorpje met kleine moskee. Die kregen ineens een voetbalstadion als buurman.

Het stadion heeft een zandstenen kleur en ‘minaretten’ als lichtmasten. Misschien niet het allermooiste stadion dat ik ooit bezocht. Wel een stadion wat perfect in de omgeving past.

De Honda Cub, of replica’s in dit geval, zie je overal op de wereld. Hier ook. Het was het meest populaire vervoersmiddel deze avond.

De, in grote getale aanwezige, politiemacht kwam te paard.

Echt druk was het niet. Ik schat zo’n 3000-4000 toeschouwers.

Palmbomen, de Marokkaanse vlag en bergen op de achtergrond.

De finale van het wereldkampioenschap voetbal voor clubs 2013 werd gehouden in Grand Stade de Marrakech op 21 december 2013. Aan dit toernooi deden Raja Casablanca uit het gastland ook Auckland City FC, Guangzhou Evergrande FC, Al-Ahly, Monterrey, Clube Atlético Mineiro en FC Bayern München mee. Het was niet heel vreemd dat de winnaar van de Champions League ook deze titel veroverde. In totaal werden er vijf wedstrijden in dit toernooi in Marrakech gespeeld.

Doordat er zo weinig toeschouwers aanwezig waren was de catering overal gesloten. We hadden dus zelf drinken mee moeten nemen. Mijn zoektocht door het stadion naar een geopende outlet was vruchteloos. Maar zo kwam ik nog wel ergens.

Op het moment van mijn bezoek staat KACM op een gedeelde tweede plaats samen met Raja de Casablanca en op de eerste plaats staat Moghreb Tetouan. De club werd opgericht in 1947 en was twee keer kampioen van Marokko (in 1958 en 1992) en won zes keer de beker (1963, 1964, 1965, 1987, 1991 en 1993).

De eerste sportieve successen kwamen na de onafhankelijkheid van Marokko in 1956. In dit jaar werd ook de voetbalcompetitie heropgericht. Al in het tweede seizoen van deze competitie werd KACM kampioen van Marokko. Een aantal jaar later won de club drie bekers achter elkaar voordat er een donkere periode aanbrak.

Het sportieve verval kwam eind jaren ’60. De gouden generatie was met voetbalpensioen en er was geen of niet voldoende nieuwe aanwas. Degradatie was het onvermijdelijke gevolg. En het duurde tot 1984 voordat de club weer een stabiele factor werd in het Marokkaanse voetbal en werd het nog 1 keer kampioen en won het drie keer de nationale beker.

In 1996 won de club het Afrikaanse equivalent van de UEFA-Cup, bedoeld voor ploegen die tweede werden in de nationale competitie en niet in het Afrikaanse bekertoernooi voor bekerwinnaars uitkwamen. De finale werd over twee wedstrijden gewonnen van het Tunesische Etoile Sportive du Sahel.

In de rij voor het volkslied.

De Ultras Crazy Boys 2006, gevormd naar hun Europese of Zuid-Amerikaanse counterparts zorgde wel voor een goede sfeer. De liedjes die ze zongen waren op andere melodieen als dat wij kennen en ze bleven zingen.

De eerste overtreding, er zouden er vele volgen.

Na een paar minuten spelen de 1-0 voor de thuisclub. En dan rent zo’n sintelbaan wel lekker door.

Ik vind het wel wat hebben.

Na jarenlang Karim El Ahmadi in De Kuip te hebben zien spelen weet ik nu waar hij dat flegmatieke vandaan heeft. Alle spelers op het veld maakten zich schuldig aan balletjes onder de voet door, hakjes en overstapjes. Het publiek kon het wel waarderen. Als trainer wordt je er gillend gek van.

In de blessuretijd van de eerste helft komen de gasten langszijn.

Onze tribuneplek voor 50 dirham, net geen 5 euro.

Veel shirts van andere clubs op de tribune. Voornamelijk Barcelona, de club die razend populair is in Marrakech.

De tweede helft werd harder en harder.

Wéér een overtreding, en een rode kaart voor de thuisclub.

Met tien tegen elf kregen beide clubs kansen. Maar met een strafschop vlak voor tijd leken de gasten aan het langste eind te trekken.

Alleen dan moet je die wel maken. De bal werd ongeveer richting de Souks geschoten.

Ziet ook dit jongetje, in Barcelona shirt uiteraard.

De spelerstunnel wordt al uitgeschoven. Het lijkt op een gelijkspel te gaan eindigen als de laatste secondes van de blessuretijd ingaan.

En dan scoort Hoceima alsnog. 1 tegen 2. Een verliespartij voor de thuisclub.

Met slechts 3000 man was het al redelijk chaotisch om weg te komen. Ik moet er niet aan denken hoe het is met een uitverkocht huis. Het was een mooi bezoekje nu we toch in Marrakech waren.

Op donderdag  de stadsbus genomen richting het centrum. De rest bleef wijselijk bij het zwembad. Het was ook echt te warm om wat te ondernemen. De stadsbus stopt bij iedere halte en ik moest 4 dirham betalen, ongeveer 35 cent per enkele reis.

De busrit bracht me door Gueliz, de nieuwe stad. Een straat vol met H&M, Zara, Starbucks en McDonalds. Op de place novembre 16 (de datum van de terugkeer van de koning van zijn ballingschap in Corsica) zag ik in de verte de lichtmasten van het oude stadion.

Ik besloot uit te stappen en te kijken of er ergens nog een deur open stond. En zo geschiedde.

Vanaf de place de novembre 16 zag ik de lichtmasten al.

Poort naar het stadion, het logo van KACM boven de deur.

Who needs Anfield?

Oude ingang naar het stadion.

De hoofdingang vanaf de binnenkant gezien, de deur stond open. Dus waarom niet?

De architectuur van het stadion is erg mooi. Jammer dat KACM niet meer hier speelt.

Klaar voor een wedstrijd zou ik zeggen.

Plaats voor 20.000 man.

Buitenkant is ook erg fraai.