“Ik ben mezelf niet
Of al die jaren nooit geweest”
Nee, wees maar niet bang. Er komt hier geen verhaal dat ik geboren ben in een verkeerd lichaam. Ik was mezelf alleen niet op de trip naar Manchester. Direct na de loting boekte ik, zoals vele anderen, een vlucht naar Manchester. Niet wetende dat er een heel kaartencircus zou volgen. Met de online kaartverkoop keek ik naar mijn scherm zoals een verliefd tienermeisje tijdens valentijnsdag naar de brievenbus kijkt. Niks, helemaal niks.
Nu had ‘iemand anders’ (ik noem geen namen, je weet nooit of Feyenoord mee leest, maar ik ben hem erg dankbaar) wel een kaart die eigenlijk voor Engelse Chris bedoeld was. Alleen nu gold wel het recht van de trouwe supporter. Die kaart was dus van mij. Zaak was het om dat ding omgeruild te krijgen in Manchester. Het was hopen dat ze niet goed naar de foto op de seizoenskaart zouden kijken.
Donderdag om 06:30 stapte ik op mijn fiets, op naar Manchester.
Manchester (U.K.). 24 november 2016. Manchester United – Feyenoord 4-0. Poulefase Europaleague.
Down in the tubestation at midnight…….
Soms vervloek ik die HSL achter mijn huis wel als die treinen van de NS, met hun vierkante wielen, ervoor zorgen dat ons wedgwood-servies in de keukenkastjes meer trillen dan het speelgoed van Kim Holland. Maar nu was ik er wel blij mee. Vanaf Rotterdam CS ben je in een half uurtje op Schiphol.
Een uur terug in de tijd vliegen, dat blijft ideaal van dat Engeland.
Veel politie op de been. Nu zag ik er zo casual uit dat ik nergens werd aangesproken als voetbalsupporter. Of kwam dat door de opgerolde ‘Financial Times’ onder mijn arm?
Met Kees op weg naar Victoria Station. Het was al een dolle boel bij de pub. Ondanks het vroege uur zat de stemming er goed in. Mooi gezicht.
Geen lange rij bij Victoria.
Het uur U. Zou het lukken? Het antwoord was ja. En nog vrij simpel ook. Ik bemoeide me met iemand voor me die zijn kaart aan het scannen was en gaf achteloos mijn (nou ja, iemand anders) zijn kaart aan de steward. Mochten ze nog een nieuwe acteur voor ’24’ nodig hebben. Call me.
In het station een pint om alle belevenissen te verwerken. Kees aan de cider, ik aan de Old Speckled Hen.
Rondje Manchester. We waren op weg naar de currymile maar de hele stad stond vol. Dan maar pubfood en een pint.
Ha! Een legging is geen broek. O, Engeland wat houden we van je.
Het was er nog drukker. Leuk gezicht maar niks voor ons.
Het National Football Museum laat zich niet makkelijk fotograferen.
Absolute held in Manchester. Er lag ook nog een tegel van Jopie C.
De Nederlandse wafelmolen was er speciaal voor ons neergezet.
Net zoals de rood-wit-blauwe tafelvoetbal.
Mooi museum met de geschiedenis van voetbal (en alles eromheen).
Bizarre plaat.
In veel van de afgebeelde stadions ben ik geweest.
Turnstile. Mooi museum. Het is gratis maar een donatie wordt gewaardeerd.
Op weg naar het hotel zien we wat lelliks…..
Even aanpassen. Stuk vrolijker.
Buurt van mijn hotel. Ruige straatjes.
Op weg naar de pub. Deze zag er van de buitenkant goed uit.
Prima, lekker rustig dus.
Met de metrolink op weg naar het stadion.
En wij maar denken dat we bij de Football Factory waren. Pwopa nawty….
Veel ‘heroes from the past’. Fergie, Best, Cantona, Beckham.
In the United Cafe duur bier (4 pond voor een pint) en de ontmoeting met Chris. Over wiens kaartje ik een boek kan schrijven inmiddels. Dat komt in mijn memoires.
Nog meer United-helden.
En de klok ter herdenking van de busby-babes. In de kwartfinale van de Europa Cup kwalificeerden de Busby Babes zich voor de halve finale ten koste van Rode Ster Belgrado. Op de terugreis op 6 februari 1958 vanuit Belgrado werd een tussenstop gemaakt in München, waarna het opstijgen tot twee keer toe moest worden onderbroken vanwege technische problemen.
Bij de derde keer ging het mis. Het vliegtuig geraakte van de startbaan, reed door een hek waarna het vliegtuig een boom, een gebouw en een houten schuur met daarin een vrachtwagen raakte. Van de 43 inzittenden waren er 21 op slag dood. Twee van de overlevenden lieten een paar weken later alsnog het leven. Op Old Trafford, het voetbalstadion van Manchester United hangt nog altijd een klok die stilstaat op het moment van de crash: 15:04.
Er waren toch nog meer mensen dan verwacht. Bijna 65.000.
3100 man in het uitvak, honderden ernaast. Blijft zonde dat we niet gewoon een allocation van 8000 man kregen. Dat had een boel gezeik gescheeld.
Pyro!
Nog meer.
En nog meer.
Dat is wat andere koek dan in de Eredivisie.
Mooi stadion. Alleen vol met toeristen. In de metro hoorde ik Deens, Maleis, Duits en nog meer talen. Allemaal in de mogelijkheid om gewoon op de wedstrijddag een kaart te kopen. Behalve voor Nederlanders. Schiet dan maar op met je Brexit.
Zo vol en zo stil.
Tsja, er stonden wel wat namen op het veld hoor. Rooney en Pogba bijvoorbeeld.
Feyenoord kreeg een goede kans en voetbalde aardig mee. En dan een goal op randje buitenspel tegen krijgen. Jammer maar helaas.
De toeristen op de achtergrond vieren feest. Denkend aan hoe snel ze weer naar hun dorpjes in heel Engeland kunnen komen na de wedstrijd.
Gio!
Ook dit leverde helaas niets op.
Imposant. Maar mijn club is het niet.
Uitvak bedanken. Feyenoord heeft het geprobeerd.
Na afloop bleven alle Feyenoorders hangen voor een fijn potje ‘sing-a-long’. Toen zag je hoeveel het er waren. Echt schitterend.
Met het toejuichen van grasmaaiers en kinderliedjes vermaakten we ons opperbest. Wat moet je anders als je vastgehouden wordt?
Het was een mooie trip.
Een flesje godendrank om de volgende dag weer fris en fruitig naar huis te reizen.