Bury FC – Bradford City

Het begint een soort van traditie te worden (een-twee-traditie) om begin januari naar Engeland te gaan voor een wedstrijd in het toernooi om de FA Cup. Na Tottenham Hotspur in 2010 (klik), Southend United in 2014 (klik) en vorig jaar in Londen met Fulham en QPR (klik en klik).

In september boekten we tickets naar Liverpool om te kijken wat begin december uit de koker zou komen. Liverpool kreeg een uitwedstrijd toebedeeld en bij Everton, dat wel thuis zou spelen, was ik in 1995 al geweest (klik). En Manchester United tegen Sheffield United dan? Op zich een mooi affiche maar vier kaartjes krijgen leek me niet snel mogelijk. Plus dat ik niet echt een fan ben van Manutd. Het werd dus Bury op Gigg Lane. Bury moest tegen Bradford en in eerste instantie zou deze wedstrijd ‘All ticket’ (geen verkoop aan de turnstiles) zijn. Dat werd gezien de grote vraag naar kaartjes snel teruggedraaid.

Bradford verkocht haar 2700 toegewezen kaartjes in no-time en ze kregen de beschikking over nog eens 1100 kaarten. Op de wedstrijddag zou er gewoon verkoop zijn. Nu liggen beide steden niet zo heel ver uit elkaar (1 uurtje) en de derde ronde van de FA Cup is altijd een beleving. Het zou dus een redelijk volle bak worden.

In de FA cup kwamen beide clubs elkaar pas twee keer tegen. Een keer won Bury en 1 keer won Bradford City. Mooi in balans dus. In de competitie staat Bradford 1 puntje voor op Bury en won het de ontmoeting eerder dit seizoen in de competitie.

Op zaterdagochtend stapten wij op het vliegtuig richting Liverpool. Aan de andere kant van de plas stond een huurauto te wachten.

Bury (U.K.). 9 januari 2016. Bury FC – Bradford City 0-0. Derde ronde FA Cup.

Je weet dat je goed zit als je alleen maar voetbalclubs op de borden ziet.

Om ons extra te pesten hadden de mensen ons een auto gegeven met LVG in het kenteken. Wij sliepen in een travelodge aan de rand van Bury. Niet de meest idyllische plek, wel lekker goedkoop.

Lowietje, onze huurauto.

Vanaf het hotel liep een pad naar het het centrum. Het zag er nogal dubieus uit. Hier gebeuren rare dingen als het schemert.

Zie je wel.

In Bury was de stand van het hoge water van de afgelopen weken nog zichtbaar. Met al die troep in de bomen leek het de Ganges wel.

Gigg lane, de straat waar het stadion aan ligt. Dit keer geen pauperbuurt maar gewoon nette huizen.

De fanshop.

Een pint in de social club. Met de uitstraling van een mortuarium. Maar het was er goed toeven. Voetbal op het grote scherm en veel soorten bier en cider.

Turnstiles, ik hou er van.

Nog even snel een pie en een pint naar binnen werken en er kon afgetrapt worden wat ons aan ging. Voor de wedstrijd kwamen we nog een kerel met een Feyenoord-muts tegen. Zijn opa kwam uit Schiedam en hij volgde Feyenoord nog wel via internet.

Robby the Bobby, de mascotte van Bury, liet eens zijn schuimrubberen achterwerk zien aan de supporters van Stoke City en ontketende zo bijna een rel. Hij werd ontslagen. Hiet zat dus een andere kerel in.

De ene helft van de Bradford-fans.

Home-end.

Wat chavs provoceerden het thuispubliek. Dat, gezien de bevolkingssamenstelling van Bradford, briljante antwoordde met ‘Ing-er-land’ en ‘you’re going mosque in the morning’.

Want some aggro mate?

Het mannetje voor ons in zijn witte shirt had, zoals het hoort, geen jas aan. Zijn vader wel.

Gigg lane in vol ornaat.

Rookbommetje vanuit het thuisvak.

Aan de andere kant kwamen de stewards even kijken.

Het mannetje had het inmiddels wel iets kouder.

Door de regen werd het veld er niet beter op. Het kwam de wedstrijd niet ten goede. Vlak voor tijd vielen er nog een paar grote kansen te noteren. Het bleef echter 0-0.

Op weg naar huis. Of in ons geval de pub. Buiten zagen we de politie een grote groep Bradford-fans de metrolink in begeleiden. Wij keken vanuit een juweeltje van een pub naar dit tafereeltje.

Uw sterverslagger vertoont hier al tekenen van verval. Het was overigens echt een mooie pub. En daarna was het tijd voor een curry.

Een erg goed restaurant. Maar tijdens het nagerecht, een bailey’s met ijs, kreeg uw verslaggever last van instortingsgevaar. Na een goede nacht slapen gingen we op zondag op weg naar Liverpool.

Er bleken twee beaconsfields road’s te zijn. En wij kwamen bij de verkeerde uit. Onze zoektocht naar Strawberry Fields werd gestaakt. We vonden het wel goed zo.

Godendrank.

In Liverpool kun je niet om Liverpool’s beroemdste zonen heen.

Overal is John Lennon zichtbaar.

Matthews street, waar de cavern club zit, leek nog het meest op een toeristenval. Winkels met prullaria en drie kroegen die de cavern club genoemd zijn maar ‘sister-pubs’ bleken te zijn.

De liverbird was prominent aanwezig.

Vanzelfsprekend op dit gebouw.

Nee, dit is niet The King. Maar Billy Fury, een andere beroemde zoon van Liverpool.

Sloten aan een hek bij de Mersey.

En in de verte een ferry.

Niet alleen pikten ze ons ‘You never walk alone’ en Dirk Kuijt. Ook hebben ze de koopgoot gekopieerd. Wat een lui daar joh.

Het was 0 graden.