Deze week 11 jaar geleden.

Ook toen ging het gesprek van de de dag over een spits met een P. Niet over Pelle maar over Pi-Air. Aanstaande donderdag is het alweer 11 jaar geleden dat er een historische wedstrijd in De Kuip gespeeld werd. Zelfs op het keurige vak N kwam ik zes rijen lager terecht na de gelijkmaker ‘in extremis’ en zag ik volwassen mannen huilen van geluk. Wát een wedstrijd was dit. Onder het wedstrijdkaartje het verslag uit De Telegraaf van een dag later.

“…Het was wikken en wegen, maar Feyenoord leek de grootste sof sinds tientallen jaren te beleven. Leek? Welnee! Menig schietgebedje vond er plaats, toen de Engelse arbiter Barber na de 90e minuut nog liet doorspelen. Dribbelend ging invaller Johan Elmander er op de rechterflank vandoor, waarna Pierre van Hooijdonk (wie anders?) alsnog de gelijkmaker achter Ronald Waterreus kopte. Wat een apotheose, wat een verschrikkelijk mooi slot van deze voor Nederlandse begrippen unieke tweekamp!

De kaars van dit opwindende cupgevecht was echter nog lang niet opgebrand. Want Mark van Bommel kreeg zijn tweede gele kaart, dus rood en PSV restte niets anders dan hopen en bidden dat het de strafschoppenserie zou halen. Het venijn zat deze avond in de staart en zelden zullen de dikke 40.000 fans in De Kuip en miljoenen liefhebbers voor de buis zo genoten hebben. Dit was topentertainment van de bovenste plank, zelden vertoond op de Nederlandse velden. Op het puntje van hun stoel volgden de toeschouwers tenslotte de beslissende strafschoppenserie, waarin PSV’er Georgi Gakhokidze zijn inzet gekeerd zag worden door Edwin Zoetebier. Niet toevallig was het de ‘man van de avond’ Pierre van Hooijdonk die de beslissende vijfde penalty benutte en zo Feyenoord naar de semi-finale schoot.”