De pub was nagenoeg leeg op deze zondag. Buiten liep het winkelend publiek van budgetwinkel naar budgetwinkel. Binnen rook het er naar verschraald bier en naar zweet. Toen er nog binnen gerookt mocht worden roken kroegen tenminste gewoon nog naar een asbak. Nu werd je er geconfronteerd met geuren die je niet per se had willen ruiken.
Het grote scherm in het midden van de pub in Leeds werd normaliter gebruikt om voetbalwedstrijden uit te zenden, en voor de karaoke op zaterdagavond. Groepen vriendinnen die dronken en wiebelend op hun te hoge hakken een nummer van Atomic Kitten zingen. Of een groep kerels waarvan er eentje, na een pint of tien, denkt dat hij Robbie Williams is. Garantie voor een topavond.
Linksboven op het scherm knipperde een zin. In rode letters stond ‘no input detected’.
Een dag eerder waren we ook in een pub in Hull. Feyenoord zou eigenlijk een oefenwedstrijd in Barnsley spelen maar de burgemeester durfde het niet aan. De tickets waren al geboekt dus wij maakten er maar een weekendje Yorkshire van. Met een wedstrijd tussen Hull City en het Liverpool van Dirk Kuijt als surrogaat voor Feyenoord.
Tussen de wedstrijd en een Indiase curry bleef er een gat over dat opgevuld werd met bier en cider. Vanuit Nederland kreeg ik van Sandra een sms dat Amy Winehouse was overleden.
Menno en Kees zaten op het terras toen ik het ze kwam vertellen. Een Engels stelletje naast ons ving het gesprek op en we vertelden ze dat Amy dood was. ‘What a shame’, zei het meisje en ging verder waar ze mee bezig was: drinken.
In Leeds zette het meisje achter de bar de karaokemachine aan en pakte de microfoon. Ik nam een slok van mijn bier en het intro van “back to black” klonk door de lege kroeg. De timing en stem van het barmeisje waren nagenoeg perfect en we keken elkaar boven onze pints aan.
Een pub, met alle verlokkingen waar Amy voor was gezwicht, was de juiste plek voor een eerbetoon. Na het nummer ging het scherm weer op zwart. Back to black.
.JPG)