Op weg naar het winkelcentrum keek hij even over zijn schouder of Christine hem niet gevolgd was. De vorige keer was ze een half uur na hem naar het winkelcentrum gegaan om te controleren of hij de advertenties wel echt opgehangen had. De ruzie die volgde, toen ze merkte dat hij wel bij de Albert Heijn naar binnen was gegaan maar na vijf minuten dralen voor het mededelingenbord weer rechtsomkeert had gemaakt, stond hem nog helder voor de geest.
In zijn zak had hij twee blauwe kartonnetjes met daarop de advertenties. Ze had haar eigen telefoonnummer er opgeschreven. Dat verbaasde hem niets. Christine was woedend toen ze erachter kwam waarom de betaalde Marktplaats-advertenties niets opgeleverd hadden. Nico had zijn eigen nummer bij de advertenties geplaatst en tegen iedere potentiële klant aan de telefoon gezegd dat alles al verkocht was.
Dat was niet eens een grote leugen. Bijna alles was al weg: zijn oversized schoenen en bijna al zijn pakken en pruiken. Toegegeven, Christine was niet de enige die tegen hem gezegd had dat hij er maar beter mee kon stoppen. Maar zelfs als er maar een kindje uit een groep lachte dan was voor hem zijn optreden geslaagd. Maar de optredens werden minder en de lachsalvo’s ook.
Naast de AH werd een nieuwe winkel geopend, voor de deur een boog van ballonnen. Hij werd er weemoedig van, het herinnerde hem aan zijn alter-ego die hondjes van langwerpige ballonnen maakte.
Eenmaal in de supermarkt liep hij direct naar het bord en plaatste de kaartjes naast elkaar. Op het prikbord naast de advertenties haalde een medewerkster van de winkel een paar oude posters weg om plaats te maken voor nieuwe.
Onder de poster van de hardloopwedstrijd van vorige week kwam een wel heel bekende aankondiging op A5-formaat tevoorschijn. Het voelde alsof er een dolk in zijn hart werd gestoken.
“Clown Nico, te huur voor feesten en partijen”
Christine keek Nico na, hoe hij op zijn fiets wegreed op weg naar het winkelcentrum. Ze vroeg zich opeens af of ze niet te hard voor hem was geweest. Nico was al clown toen ze hem ontmoette. Toen lachte niet alleen zij, maar iedereen nog hard om zijn grappen en grollen. In ballondieren maken was hij de beste, maar toen hij die eenwieler kocht ging het mis. Die ene keer dat hij op het kinderpartijtje van de buurjongen de servieskast in reed was de druppel. ‘Ik wil je niet meer op die eenwieler zien stunten!’ had ze naar hem geschreeuwd. Nico was woest geworden en zag niet in dat ze alleen maar bezorgd om hem was. Hij had de eenwieler in de schuur gezet en tot overmaat van ramp een paar stelten gekocht. De stunts die hij daarmee uithaalde waren zo mogelijk nog erger. Bij het oefenen in de tuin viel hij tegen de schutting, en in huis stootte hij zijn hoofd aan de lamp.
Op het laatste partijtje waar hij optrad werd hij zelfs door de jarige uitgelachen. Dat was niet alleen voor Nico, maar ook voor haar de druppel. Ze zag de tranen in zijn ogen en de kon het niet langer meer aanzien. ‘Misschien is het beter dat je die eenwieler en stelten verkoopt,’ had ze eerst voorzichtig tegen hem gezegd. Toen hij bevestigend knikte had ze voor hem een marktplaats pagina aan gemaakt. Daar moet je tegenwoordig dus gewoon voor betalen! Belachelijk vond ze het. Daarom was ze ook kwaad geworden toen bleek dat Nico alle kopers wegstuurde met een smoes. Ze had er spijt van dat ze de band van zijn eenwieler had lek geprikt uit woede, maar Nico had daarna wel een redelijk alternatief voorgesteld. Hij zou kaartjes op gaan hangen in de plaatselijke Albert Heijn. Ze had hem toen nog een lijstje mee willen geven, maar hij was al weg voordat ze het af had. Ze fietste hem dus achterna om de melk en eieren zelf te halen, kon ze meteen zijn advertentie op het bord bewonderen. Ze was dus ook verbaasd toen de advertentie er niet hing. Dat ze hem vervolgens met een van de stelten door het huis achterna ging was misschien een beetje overdreven, maar ach, het had wel het gewenste effect gehad en die blauwe plek op zijn bovenbeen is ook al bijna genezen.
Christine gaat alvast een lekker bakkie thee zetten, voor als Nico straks terug komt. Toch jammer dat ze er geen lekker koekje bij heeft. Ach, fietst ze gewoon even achter Nico aan naar de Albert Heijn, kan ze meteen kijken hoe de kaartjes erbij hangen.
Wat een geweldige reply. Tegenverhalen schrijven is echt leuk hé.