Aanstaande vrijdag is het precies twintig jaar geleden dat ik getuige was van mijn eerste kampioenschap van Feyenoord. Vandaag deel 1 over de bizarre voetbalweken voorafgaand aan die mooie pinksterdag in Groningen.
De opmaat voor deze ontknoping vond plaats op zaterdagavond 13 maart. Feyenoord speelde thuis tegen PSV en tegen het spelbeeld in leek het er lange tijd op dat de Eindhovenaren zouden winnen in De Kuip. Tot de 93e minuut.
Feyenoord viel nog een keer aan en Dean Gorré scoorde de belangrijke gelijkmaker. Ed de Goeij kwam het hele veld overgestoken om zich boven op de kluwen juichende spelers te storten. Na deze wedstrijd ging het crescendo met overwinningen op Volendam. Roda, RKC, Cambuur (op de dag na mijn 20e verjaardagsfeestje, en dus met een kleine kater, met schitterende goals van Heus en Kiprich) en Den Bosch. En toen stond de Klassieker voor de deur.
Waar we van te voren hoge verwachtingen hadden (en de politie ook getuige bovenstaand pamflet dat uitgedeeld werd in de trein) was de wedstrijd zelf een deceptie. Feyenoord verloor en de titelaspiraties leken de koelkast in te gaan.
Goffertpark
Zeker toen Feyenoord een week later gelijkspeelde in Nijmegen tegen Vitesse (nee dit is geen typefout, er werd vanwege de grote belangstelling voor deze wedstrijd uitgeweken naar het stadion van de aartsrivaal. Tegenwoordig zou dat een politiemacht van Noord-Koreaanse proporties op de been brengen, in 1993 lagen we gewoon in het Goffertpark in de zon met een biertje te wachten tot het stadion openging. Vitesse was dat seizoen een sterke subtopper en Feyenoord had het moeilijk. Van de 17.500 toeschouwers was er minimaal een derde voor Feyenoord maar waarschijnlijk had het halve stadion een sympathie voor de Kuipbewoners.
Twintig minuten voor tijd scoorde Hans Gillhaus de 1-0 voor Vitesse en pas vlak voor tijd kon Feyenoord wat terugdoen door John van Loen. De einduitslag was 1-1 en aangezien PSV de avond ervoor met 2-5 van Sparta gewonnen had (een wedstrijd waar veel Feyenoorders bij waren die hoopten op een stunt van de stadsgenoten uit West) bleven de Eindhovenaren een betere uitgangspositie hebben voor de titel.
Bommelding
PSV moest een paar dagen later weer naar het Rijnmond-gebied. De wedstrijd tegen Dordrecht’90 werd gestaakt wegens een bommelding bij een 0-1 achterstand van de Dordtenaren. Dordrecht stond op degraderen (en zouden uiteindelijk ook naar de eerste divisie gaan) en veel hoop had ik niet op een stunt. Als PSV deze wedstrijd zou winnen dan waren ze zo goed als zeker van de titel. Binnen een kwartier zag de wereld er ineens een stuk anders uit. Door o.a. een goal van Wouden stond Dordrecht ineens met 2-1 voor en moest PSV alle zeilen bijzetten. Een gelijkspel was het uiteindelijke resultaat aan de Krommendijk.
De zaterdagavond erop was het druk in De Kuip voor de wedstrijd tegen Willem II. Alsof we wisten wat er zou gaan kunnen gebeuren. Voor meer dan 30.000 toeschouwers scoorden Taument en De Wolf al voor rust en was de buit binnen. Subersub Obiku maakte de 3-0 en blesseerde zichzelf door bij het juichen in een hek te gaan hangen. Met goede moed, en een transistor-radio, gingen we de volgende dag naar de Zevenhuizerplas. Toen Van Breukelen een inschattingsfout maakte bij een schot van Sturing bleek dat we niet de enige waren die een radio mee hadden genomen naar het strandje. Overal klonken juichkreten en na afloop van de wedstrijd zag je overal opgetogen gezichten. Vitesse had gewonnen en Feyenoord had nog een inhaalwedstrijd te goed in Maastricht. Als ze die wonnen zouden ze op 1 punt voorsprong kunnen komen met nog 1 wedstrijd te gaan. De eerste titel sinds 1984 gloorde.
Live op TV
De kaartjes voor de wedstrijd in Maastricht waren gewild maar ik had deze al lang in mijn bezit. De wedstrijd zou namelijk een paar weken eerder gespeeld worden maar werd verplaatst naar dinsdagavond 25 mei 1993. MVV streedt voor haar laatste kans op Europees voetbal, Feyenoord voor de titel en met zoveel belangen op het spel besloot de NOS de wedstrijd live op TV uit te zenden. Op de heenweg werden we door diverse mensen bij benzinepompen succes gewenst, de mensen gunden ons de titel. In Maastricht was er geen sprake van een pre match drinking session, sterker nog zelfs iets te eten krijgen was bijna onmogelijk. Alles was potdicht en Annemieke had nog bijna een politie-hond in haar been hangen toen ze wat te eten probeerde te halen achter het uitvak.
In het uitvak was het warm, en druk. Zo druk dat een deel van het hek naar het buffervak met vereende krachten gesloopt werd en op het veld gegooid werd. Er was wel wat meer ruimte voor Het Legioen maar nog steeds stonden we als haringen in een ton tegen elkaar geklemd, de kaartjes voor deze wedstrijd stelden niet veel voor en er waren behoorlijk wat valse kaarten in omloop.
Penalty
De wedstrijd zelf was ongemeen spannend. In De Kuip had MVV al met 3-4 gewonnen en onder aanvoering van Erik Meijer deden de Maastrichtenaren er alles aan om voor het eerst in de geschiedenis Europees voetbal binnen te halen. Deze wedstrijd zouden we niet cadeau krijgen.
John de Wolf voert een verbeten duel uit met Erik Meijer
Na een half uur spelen onstnapte Meijer aan de aandacht van de verdediging en ging recht op De Goeij af. De enige die hem bij kon halen was Van Gobbel en die trok de aanvaller in de zestienmeter onderuit. Geel en een strafschop, en daar kwam Van Gobbel goed mee weg want dit was absoluut een rode kaart. PSV-huurling Lanckohr ging achter de bal staan en schoot……..op de paal! Ook de rebound werd niet benut en zo bleef het 0-0. Feyenoord leefde nog.
De Tovenaar van Tatabanya
De tweede helft was een paar minuten oud toen Kiprich met een onmogelijke actie de 0-1 scoorde. Bijna op de achterlijn wist hij de bal in het doel te krijgen. Het uitvak werd bijkans gek van vreugde en overal in De Geusselt sprongen Feyenoorders op. MVV moest komen en dus kregen we ruimte maar Feyenoord verzuimde de wedstrijd op de counter te beslissen en het duurde tot de 96e (!) minuut voordat Regi Blinker de bevrijdende 0-2 maakte. Overal klonk het ‘Hand in Hand’ en ‘We worden kampioen’, nog 1 wedstrijd te gaan. In Groningen, maar eerst nog naar huis vanuit het warme Maastricht. Maar daarover morgen meer.
De Wolf, Kiprich en Van Loen weten dat de titel eraan komt
Ik krijg alweer dorst!