Alleen God weet hoe vaak ik het volgen van de club wel niet vervloekt heb. De gedachte ‘had ik maar een andere hobby gekozen’ was (en is) nooit ver weg. Niet alleen na een nederlaag op een koude dinsdagavond in Kerkrade of de zoveelste deceptie in een Klassieker. Maar ook op een hotelkamer in Nancy wanneer de sms’jes van ongeruste familieleden binnenkwamen of alles in orde met ons was. Om nog maar te zwijgen van de taferelen op een parkeerplaats in Düsseldorf waar ik een verkeerspaaltje dwars door de voorruit van een Duitse familie zag gaan. Op veel van die momenten dacht ik echt aan het doorknippen van mijn seizoenkaart.
Maar aan de andere kant zijn daar de vriendschappen, de reisjes en de mooie momenten. Van een benauwde Geusselt op een dinsdagavond in 1993 tot feestvierende pleinen in Milaan en Manchester. Van een onverwacht kampioenschap in Groningen tot een zeer emotionele pot tegen Heracles. Van KNVB-bekers tot een UEFA-Cup. Van tranen van verdriet tot tranen van vreugde. Feyenoord is als het leven zelf; vol hoogte- en dieptepunten.
Ik schreef verhaaltjes voor Lunatic News en heb een column in de Hand in Hand. Hielp een aantal malen mee als vrijwilliger bij de Open Dag en zat een blauwe maandag in de befaamde klankbordgroep. Je kunt niet echt zeggen dat het wel en wee van de club me niets doet. Maar laatst werd me verweten dat ik mijn kop in het zand stak omdat ik zei dat die hele stadiondiscussie me murw had gebeukt. En toen had ik weer een moment dat ik een schaar in gedachten zag. Als je niet voor bent maakt het niet dat je automatisch tegen bent. Het leven is niet zo zwart-wit, maar dat verstand komt echt met de jaren.
Vandaag bestaat de club 110 jaar. Honderdtien jaar waarvan ik er ruim 33 op de tribune zit. Meer dan een derde van mijn leven heb ik nu een seizoenkaart. In Nederland duurt een gemiddeld huwelijk met slechts veertien jaar een stuk korter, je zou kunnen zeggen dat we trouwer aan de club zijn dan aan onze partners.
Getrouwd met Feyenoord, zoals in mijn tienerjaren het geval was, ben ik allang niet meer. Ik zou het eerder willen omschrijven als een latrelatie. En als ze dan wil verhuizen naar een nieuw huis waarbij de hypotheek bijna niet op te brengen valt zal ik ongetwijfeld een keer met mijn wenkbrauwen fronsen.
Maar toch, je blijft houden van de club. Leve Feyenoord!