10 jaar geleden in Milaan, deel 2

Na een ontbijtje en sms-verkeer met de rest togen we met de metro naar het Domplein. Op de eerste dag in Milaan waren we opgelicht door de kaartverkoper bij de metro. Wij bestelden en betaalden een dagretour en hij gaf ons een enkeltje. Dat lieten we niet over onze kant gaan want de rest van de dagen hebben we met dit enkeltje kriskras door Milaan heen gereisd. De metrohaltes hadden wel tourniquetten zoals in Engeland maar naast de elektronische poortjes zat ook gewoon bij ieder station een oudewetse kaartjesknipper in een hokje op zijn luie Italiaanse gat de Gazetta te lezen in plaats van op te letten wie er langs kwam.

Eenmaal op het domplein zat het grootste gedeelte van de groep al aan het bier. De kroegen waren stervensduur maar links van de dom stond een Japanner met een wagentje die bier verkocht. Eerst blikken Heineken en later lauw kerstbier. De kelen van 8000 Rotterdammers moesten gesmeerd worden. Op de diverse gebouwen werd een voorschot genomen op een eventuele balkonscene en iedere Japanse toerist (en dat zijn er nogal wat in Milaan) werd toegezongen alsof ze Shinji Ono waren. Nou ja, eigenlijk iedere toerist uit Azie.

Op de hoek van het domplein zat een Burger King en daar bestond het grootste gedeelte van ons eten uit. Volgens mij heb ik die dag drie Whoppers op en een kilo patat maar dat mocht de pret niet drukken. De avond voor de wedstrijd raakten we nog aan de praat met Wilfried de Jong die namens Radio Rijnmond verslag zou doen van alles wat er op de wedstrijddag in Milaan zou afspelen. De volgende dag kwam hij op zijn scooter even langs voor een praatje maar waarschijnlijk was onze tongriem al te los voor een gesprek met inhoud.

Een paar uur voordat de wedstrijd begon togen we net als de rest richting het stadion. Nog even eten bij de McDonalds (gezond dagje) en een gesprek met Peter Houtman alvorens we Menno, Kees, Jan en Kees tegenkwamen buiten het stadion. Veels te vroeg waren we in het stadion dat met 50.000 man (waaronder dus 8000 Nederlanders) goed gevuld was maar niet uitverkocht. Internazionale wilde kampioen worden (iets wat ze niet lukte) en hield veel van hun beste spelers op de bank. De fans hadden blijkbaar al zo’n vermoeden.

Al in de eerste minuten kreeg Feyenoord een reuze-kans voor Pi-Air maar het duurde tot na de rust voordat er gescoord werd. Een eigen doelpunt maar de vreugde was er niet minder om. Daarna kwam Feyenoord onder grote druk maar Milaan wist het net niet te vinden. Na afloop kwam de selectie feestvieren met het uitvak in een verder verlaten stadion.

Eenmaal buiten waren de Italianen onder het oog van de politie bezig met het molesteren van auto’s met een gele kentekenplaat. De Carabinieri vond het blijkbaar goed. Wij zetten koers naar ons hotel. Het was inmiddels middernacht en het was wel mooi geweest. De volgende dag bij het ontbijt bleken er veel meer Nederlanders in ons hotel te zitten. De terugweg ging in omgekeerde weg terug met een vlucht laat in de middag en midden in de nacht op zaterdag waren we weer thuis. De 0-1 overwinning bleek een aantal dagen later na de 2-2 in De Kuip voldoende te zijn geweest voor een finaleplaats. Maar daarover meer op 8 mei.

Voor de reportage (met een tiental nieuwe foto’s) klik hier